Er was eens een theatermaker op zoek naar een stuk. Dat stuk moest aansluiten bij de – al dan niet uitgesproken – wensen van de spelers. Dat stuk zou ze vinden daar waar de spelers tegen hun grenzen aanliepen. Maar die grenzen vond ze niet. De spelers bleven spelen, hoog van niveau, steeds meer vanuit hun kwetsbaarheid, steeds verder van hun comfortzone. 

De theatermaker was verward. Wat haar voorgeschoteld werd, was an sich al bijzonder en bijzonder theatraal. Wilde ze wel een stuk vinden? Ze besloot een vraag voor te leggen aan de spelers: 

Theatermaker Wat kom je hier halen? 

Speler A Ik kom leren acteren.

Speler B Ik kom mijn podiumvrees overwinnen.

Speler C Ja, mijn schaamte definieren.

Speler D Mijn comfortzone vergroten. 

Speler E Ik zoek gelijkgezinden. 

Speler F Ik kom voor de kick van het podium. 

Speler G Ik kom mijn Nederlands oefenen.

Speler H Ik kom voor de afleiding, om even iemand anders te zijn. 

Speler I Ik kom voor het plezier. 

Speler J Ik kom om te spelen, spelen, spelen. 

Speler K Ik kom om te creëren. 

Kak, dacht de theatermaker toen, ik heb ze niets meer te bieden. Ze kunnen het al, ze deden het al en ookal zien ze dat ze dat zelf (nog) niet, het rendement is er. Gek, dacht de theatermaker toen, men spreekt nauwelijks van een voorstelling als eindpunt. Mooi, dacht de theatermaker toen, men spreekt nauwelijks van een voorstelling als eindpunt. Geniaal, dacht de theatermaker toen. En ze verwoordde wat ze al die tijd al wist: Zij zijn de voorstelling. Wie zij zijn en wie zij kunnen, durven of willen zijn, dat is meer dan genoeg. Die voorstelling schrijft zichzelf, elke repetitie weer. Spelers nemen hun wereld mee het theater in en nemen wat ze leren over het theater mee hun wereld in. 

Mij, zo dacht de theatermaker toen, rest niets anders dan dit te monteren. 

Gespeeld door Productiegroep XLARGE - docent Anneliese Billen